Tuesday, May 17, 2011

Just live your life!

Երբեմն հետ ես նայում ու հասկանում ես, որ դեռ ոչ մի բան չես արել: Կամ էն ինչ արել ես, քո համար չես արել, կամ ավելի ճիշտ ասած, քո ուզածով չես արել: Ու փոշմանում ես... Բայց մեկա շարունակում ես նույն սխալը գործել: Ու ամեն անգամ նայում ես հետ ու զգում ես, որ չէ , էլի քո ուզածով չարեցիր: ԲԱՅՑ ԻՆՉԻ? Ինչի ինչ որ բան անելիս մենք հաճախ մտածում ենք թե " Վայ տենաս էն մեկը ինչ կմտածի" կամ "չէէ էս մեկը սենց կմտածի" ու ամեն անգամ մեր ուզածը չենք անում: Ու ամեն անգամ ինքներս մեզ խոստանում ենք թե "վերջ, էս վերջին անգամն ա սենց, ում ինչ գործնա ես ինչ եմ անում" ու էլի կրկնում ենք նույն սխալը:
Ախր պարզապես պետք է ընդունել ու հասկանալ, որ մի կյանք ենք ապրում, ու չպետք է ապրենք հարևանի, բարեկամի կամ ինչ-որ մի կորած ծանոթի թերի ու սխալ կարծիքի համար, այլ պետք ա ապրել մեզ համար: Վերջի վերջո մեր կյանքն է չէ, հո իրանցը չի...Ու պետքա պռոստը ԱՊՐԵԼ ՄԵՐ ԿՅԱՆՔՈՎ! ու ոչ թե փորձել հարմարեցնել այն սավսեմ օտար մեկի կարծիքին...
Գիտեմ հիմա կարդում ես ու մտածում ես "Ես իմ համար եմ ապրում, ոչ թե ուրիծի կարծիքի", բայց հլը մի վայրկյան հետ նայի, հիշի սաղ, վերլուծի ու անկեղծ ասա ԴՈՒ ԻՐՈՔ ՔՈ ՈՒԶԱԾՈՎ ԵՍ ԱՊՐՈՒՄ?
Էհ... էս էլ ա էն թեմաներից որի շուրջ անվերջ կարելիա ծավալվել, բայց մեկա ուրիշին ասելը հեշտա առաջին հերթին ինքդ քեզ պետք ա համոզես JUST TO LIVE YOUR LIFE...

Wednesday, May 11, 2011

Մոլիտվա....

Անկեղծ ասեմ ինքս էլ չգիտեմ ինչի պոստի վերնագիրը որոշեցի հենց «Մոլիտվա» դնել, և ոչ թե ասենք «Աղոթք»: Երևի պատճառը վերջերս մտքիս մեջ պտտվող երգն է` սերբ երգչուհի Մարիա Շերիֆովիչի Մոլիտվան:
Չեմ ուզում խորանալ կրոնական թեմաներով , բայց խոսելում եմ աղոթքի մասին:
Մեր օրերում մարդկության մեծամասնությունը սկսում է աղոթել մենակ այն պահին երբ թվում է թե գտնվում է անելանելի իրավիճակում: Բայց քչերն են նկատում, որ մեր աղոթքը մեր մեջա, ու միշտ մեզ հետ: Աղոթքն էն չի , ինչը ասում եք բարձրաձայն կամ մտքում` դիմելով Աստծուն, աղոթքը ոչ մեր շուրթերին է, ոչ ուղեղում, աղոթքը միշտ մեր սրտերում է: Ու անգամ էն մարդիկ, ովքեր չեն հավատում ու ընդհանրապես չեն աղոթում, միշտ իրենց սրտերում ունեն պահած աղոթք: Իրենք էլ չգիտեն էդ մասին: Ուղղակի  նրանք դա այլ կերպ են կոչում: Եվ վերջիվերջո` Աղոթքը դա մեր Հույսն է: Հույսը, որ մեզ ուժ է տալիս հավատալու , որ ամեն ինչ լավ կլնի:
 Պետք չի նստել ու սաղ պրոբլեմները թողած մենակ աղոթել: Պետք է պարզապես պայքարել ու հաղթահարել այդ ամենն` աղոթքը սրտներումս պահած: 
Ու հիմա ես ունեմ աղոթելու կարիք: Թե ինչի համար ու ինչպես եմ աղոթում Աստված լավ գիտի:

Monday, May 9, 2011

Բաժանում...

Լուսնի ոսկեզօծ շողերի ներքո
Մի օր երկու սիրտ բաբախում էին ու հետո լռում,
Գիշերվա մեղմիկ զեփյուռը սիրո
Զրնգում էր զիլ ու երգ էր հյուսում:
Դա երգն էր նրանց հենց այն մասին,
Որ ուրվականները գիշերվա շեմին
Միմյանց գրկեցին, ու կարոտագին իրար նայեցին,
Երկինք սլացող արծվի ճանկերում միաձուլվեցին
Ու կախարդական կիրքը համտեսած փոքրիկ վագրերը զուսպ մռնչացին:
Լուսնի ոսկեզօծ շողերի ներքո
ևս մեկ այլ օր
Հենց այն սրտերը, որ միաձուլվեցին,
Հենց նույն ոսկեզօծ լուսնին վկա դարձրին
Ու չուզենալով, զեփյուռի` քամու վերածված վնգստոցի տակ
Սրտերը կոտրին ու բաժանվեցին:

Sunday, May 8, 2011

Ես քեզ սիրում եմ...

Ես քեզ սիրում եմ, բայց քանի անգամ կարող եմ ասել,
Ինչո՞ւ այդ մասին նորից ու նորից բարձրաձայն խոսել.
Ավելին կուզես՝ ես քեզ պաշտում եմ,
Բայց և ատում եմ նորից բարբառել արդեն ասվածը,
Իմ ականջներով հազար անգամ արդեն լսածը.
Չէ որ դու վաղուց իմ էությունը, իմաստն ես դարձել,
Իմ լուսաբացը այդ դու ես բացել,
Իմ այգում բոլոր վառ ծաղիկները իրենց թերթերին
Հետքերն են կրում հենց քո մատների:
Դո՛ւ՝ իմ հեքիաթը… իմ առավոտը… իմ լուսաբացը…
Ես քեզ սիրում եմ ոչ թե ամեն օր տեղին անտեղին անունդ տալով,
Այլ սրտիս խորքում քեզ հավատալով,
Քեզ հետ կիսելով խինդն ու կարոտը իմ սիրող սրտի`
Ապավինելով քո լույսին մաքուր, քո առավոտին…
Ես քեզ սիրում եմ, բայց քանի անգամ կարող եմ ասել
Ինչո՜ւ այդ մասին նորից ու նորից բարձրաձայն խոսել…




Բանաստեղծության հեղինակը ես չեմ
Չգիտեմ էլ ով ա
Բայց շատ եմ սիրում էս բանաստեղծությունը, որոշեցի կիսվեմ:
P.S. եթե ինչ-որ մեկը հեղինակին գիտի, ասեք էլի:

Saturday, May 7, 2011

...3...

Եթե ինձ տան 3 տարի
Դաժան մի կյանք , որ ես ապրեմ`
Ես կուզենայի , որ քո բարի
Ջերմ աչքերի ներքո հանգչեմ:

Եթե կյանքով այս երկրային
Պիտի ապրեմ 3 ամիս`
Ես կգտնեի իդեալին,
Որ սեր տա քեզ` սիրելիիս:

Թե ունենամ 3 շաբաթ
Լոկ 21 օր? Ինչիս են պետք?
Թող որ դրանք դառնան վայրկյան
Ու քո կյանքից կորչեմ անհետ...

Երբ 3 օր մնա կյանքիս,
Ու ես հասնեմ մայրամուտիս`
Կուզեմ , որ ինձ չճանաչես,
Լուռ հեռանամ` դու չտխրես....

Copyright © Արտուշ Ռուշանյան