Վերջերս մեր իրականության մեջ ավելի ու ավելի հաճախ եմ հանդիպում Թերարժեքությամբ բարդույթավորված մարդկանց, ովքեր ամեն մի մանրունքում տեսնում են իրենց մեղքը(եթե նույնիսկ մեղք ընդհանրապես չկա) կամ դա վերագրում են իրենց անձին: Նման դեպքերում սովորաբար տվյալ մարդը իրեն կարող է դրսևորել 2 ձևով`
- Դառնալ ինքնամփոփ, չշփվող, փակ: Իրեն ամենինչում դնել զոհի տեղ ու ստիպել բոլորին իրեն խղճալ: Սա երևի թե անշառ դեպքն է:
- Սկսել զբաղվել ինքնագովազդով: Առիթ ման գալ ամեն տեղ "մեջ ընկնելու" ու ինքն իրեն գովալու: Վերջերս նույնիսկ սոց ցանցերում լուրջ խոսակցությունների շրջանակներում թողնել նման պոստեր` " Բա իմ բառերը,իմ մատները,իմ եղունգները, իմ հայացքը, իմ շարժումները, իմ գիտակցության մակարդակը, իմ հայոցը, իմ ռուսացը, իմ քիմիան, իմ ցանցը, իմ կապերը, իմ~...իմ...իմ...
"Վայ դե հասկացանք էլի, սպանեցիր դու քեզնով արդեն:"
Բայց նման մարդիք ըստ ինձ չեն գիտակցում որ ավելի լավ է մի անգամ կողքից քեզ գովան քան հազար անգամ դու քեզ գովաս...իսկ էդ ամենինչը գալիս է թերարժեքությունից...մարդիք այդ քայլին են դիմում,որ իրենք իրենց գոնե համոզեն որ իրենք լավն են, կամ գոնե պիտանի են:
Ու շատ դեպքերում էդպես էլ կա, կարող է և տվյալ մարդը շատ լավ մասնագետ է....բայց ավաղ մենակ մասնագիտական հատկություններով բանի պետք չի...
Այս 2րդ դեպքում հնարավոր են նաև հումորի ղիստ պակաս ու ագրեսիայի դրսևորումներ` անհիմն կռիվների, ավելորդ խոսակցությունների տեսքով:
P.S. Այս տողերը ուղղակի մտքեր էին, որ ուղղված չէին կոնկրետ ոչ մեկի...բայց եթե հանկարծ, հարգելի ընթերցող, վերը գրվածում դու տեսար ինքդ քեզ, կամ քեզ բնորոշող գծեր` նեղանալ չլնի, էդ արդեն քո մեղքն է, ու քեզ հաստատ մտածել է պետք էդ մասին...
