Անվերնագիր

                  

Ոչ հանկարծակի եկած տխրությունը,

Ոչ քո սենյակի անախախտ լռությունը,

Ու ոչ էլ մտքիդ տիրող մթությունը

Չեն լցնի հոգուդ այն դատարկությունը,

Որն ընդհամնեը մի սխալ քայլով

Լցվել է կեղտով,լպրծուն ցեխով

Ու չի մաքրվի անգամ արցունքով,

Իսկ եթե փորձել... գուցե արյունով?

Էդ կարմիր ներկով ջնջել սխալներդ

Ընդմիշտ մոռանալ անցած անուրջներդ,

Ու թե աղմկեն անցյալիդ ձայները

Մի տուփ բամբակով պակել ականջներդ,

Ու փախչել,փախչել հեռու այստեղից...

Հոգիդ քրքրող այս սաստիկ ցավից,

Հետ չնայելով փախչել անցյալից,

Բայց...ինչքան փախչես ինքդ քեզանից?

Հնարավոր չէ! Դու դա լավ գիտես...

Ու թեկուզ անզոր մեջտեղից կիսվես,

Ուր էլ դու լինես, ինչ էլ որ անես,

Իմացի, հաստատ չեն փրկի էլ քեզ

Ոչ հանկարծակի եկած տխրությունը,

Ոչ քո սենյակի անախախտ լռությունը,

Ու ոչ էլ մտքիդ տիրող մթությունը...